Πολλές φορές προσέρχονται στις συνεδρίες με ψυχολόγο, γονείς με τη φοβία ότι, λόγω κληρονομικών παραγόντων το παιδί τους κάποια στιγμή μπορεί να εκδηλώσει μια διαταραχή κι αυτή η σκέψη, τους αγχώνει και δεν τους επιτρέπει να απολαμβάνουν τη ζωή, αλλά να ζουν πλάθοντας σενάρια στο μυαλό τους για όσα άσχημα μπορεί να συμβούν στο παιδί τους. Αυτοί οι γονείς δίνουν πολύ μεγάλη έμφαση στον κληρονομικό παράγοντα και μειώνουν την επίδραση που μπορεί να έχει η δική τους συμπεριφορά στην πυροδότηση, δηλαδή στην εκδήλωση κι εμφάνιση μιας διαταραχής. Θεωρούν ότι αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να προσφέρουν ένα περιβάλλον αφθονίας όπου το παιδί δεν θα στερηθεί τίποτα από υλικά αγαθά.
Έτσι, βλέπουμε πολύ συχνά στις μέρες μας, γονείς που μετατρέπουν τα δωμάτια των παιδιών τους σε μικρογραφία της Ντίσνεϋλαντ. Τα παιδιά έχουν τόσα πολλά παιχνίδια που δεν τα εκτιμούν καθόλου και γι’ αυτό μετά από λίγο τα παρατάνε σε μια άκρη ή τα σπάνε και τα καταστρέφουν. Παρόμοια είναι η κατάσταση με το φαγητό, τον ρουχισμό και όλες τις υπόλοιπες υλικές τους ανάγκες. Το ζήτημα όμως, είναι ότι για τα παιδιά αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό από τους γονείς, είναι το γεγονός ότι η αφθονία σε υλικά αγαθά δεν μπορεί να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες που έχει το παιδί. Τι να τα κάνει τα εκατοντάδες παιχνίδια το παιδί, αν δεν μπορεί να έχει έστω για λίγες στιγμές την ημέρα τον γονιό του για να παίξει μαζί του με κάποιο από όλα αυτά τα παιχνίδια;
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα λόγια του Ναουρί από το βιβλίο του με τίτλο: «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά, όρια στην παιδική παντοδυναμία»:
«Όταν τα παιδιά εμφανίζουν προβλήματα μεταξύ των οποίων πολύ συχνά και προβλήματα σχολικής απόδοσης, οι γονείς καταφεύγουν, μάλλον χωρίς επιτυχία, σε ιδιαίτερα μαθήματα και σε αλλαγή σχολείου, μέχρι να αποφασίσουν εάν τελικά το αποφασίσουν, να απευθυνθούν σε ειδικό. Κι όταν ο ειδικός επικεντρώνεται στη δική τους συμπεριφορά, εκπλήσσονται κι αναφωνούν με απορία: “και να σκεφτεί κανείς ότι δεν τους λείπει τίποτα”. Δεν τους περνά από το μυαλό ότι αυτό που βοήθησε τους ίδιους να διεκδικήσουν και να κατακτήσουν ένα καλύτερο επίπεδο ζωής ήταν ένα βαθύ αίσθημα “έλλειψης” και ότι το μεγαλύτερο σφάλμα τους είναι ότι στέρησαν το αίσθημα αυτό από τα παιδιά τους».
Το να μην νιώσουν τα παιδιά καμία έλλειψη σε υλικά αγαθά, λοιπόν, τα κάνει κακομαθημένα κι αχάριστα. Θεωρούν ότι πάντα και χωρίς προσπάθεια θα έχουν ό, τι χρειαστούν κι αν τυχόν τα φέρει έτσι η ζωή που αυτό δεν θα είναι εφικτό, τότε δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την κατάσταση κι απελπίζονται. Όταν η πλάστιγγα της ανατροφής γέρνει μονάχα προς την ικανοποίηση των υλικών αναγκών και παραμελείται η κάλυψη των συναισθηματικών αναγκών, τότε δημιουργείται μια ανισορροπία στο παιδί ως προς τη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του και του χαρακτήρα του. Η ανατροφή δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι μονόπλευρη, καθώς όλοι ανεξαιρέτως εκτός από σωματικές, έχουμε και συναισθηματικές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν.
Ένα παιδί, που του έχουν προσφερθεί τα πάντα, αλλά βλέπει ότι οι γονείς του ξεχνούν να το χαϊδέψουν, να το παρηγορήσουν όταν νιώθει ανήμπορο ή θλιμμένο, να του μιλήσουν για τους τρόπους, για το πώς νιώθουν γι’ αυτό, να του μιλήσουν για τη ζωή, την κοινωνία, τον κόσμο κοκ, με τι τρόπο βιώνει αυτού του είδους τη στέρηση; Που θα στραφεί για να πάρει όσα του λείπουν; Και πώς αργότερα ως ενήλικας θα δώσει αγάπη, τρυφερότητα, ενδιαφέρον, ενσυναίσθηση, εφόσον όλα αυτά δεν τα έλαβε ποτέ;
Πηγή:
Α. Ναουρί, 2012, Εκπαιδεύοντας τα παιδιά, όρια στην παιδική παντοδυναμία, Εκδόσεις: Κέλευθος, Αθήνα.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
